Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΣΗΜΙΑ [Μαίρης Κόντζογλου, Εκδόσεις Μεταίχμιο]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Η τελευταία πράξη στο δράμα του ξεριζωμού του Έλμερ και της Σεβαστής καθώς και του καταδικασμένου έρωτά τους πλέον εκτυλίσσεται μακριά από την Καππαδοκία, στην Ελλάδα που υποδέχεται το κύμα των προσφύγων μετά τη συνθήκη της Λωζάννης. Παράλληλα οι αναγνώστες παρακολουθούν την περιπλάνηση του Ομέρ, ενός μουσουλμάνου της Δυτικής Μακεδονίας, που αντίστροφα βρέθηκε επίσης με την ανταλλαγή πληθυσμών, στην Καππαδοκία. Η έννοια της πατρίδας, της ταυτότητας και η επιδίωξη της προσωπικής ευτυχίας συνθλίβονται στα γρανάζια της Ιστορίας, σε ένα επικό μυθιστόρημα που φωτίζει τα γεγονότα του παρόντος. 

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΜΟΥ

Τελειώνοντας το τρίτο μέρος της τριλογίας με γενικό τίτλο ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΣΗΜΙΑ, μια γεύση γλυκόπικρη έχει σταθεί στα χείλη του αναγνώστη. Η ώρα του αποχωρισμού με τους πολυαγαπημένους και ιδιαίτερους ήρωες της Μαίρης Κόντζογλου, έφτασε. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες καταλαβαίνει ο αναγνώστης το μέγεθος του μεγαλείου που θα ανοιχτεί μπρος στα μάτια του.

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΝΙΚΟΛ - ΑΝΝΑ ΜΑΝΙΑΤΗ

Η γνωριμία μου με την Νικόλ-Άννα Μανιάτη και την συναρπαστική της πένα έγινε αρκετό καιρό πριν με το βιβλίο ΑΟΡΑΤΟΣ ΔΕΣΜΟΣ. Θυμάμαι πως είδα το όνομά της να φιγουράρει στη βιβλιοθήκη της θείας μου και μου έκανε εντύπωση το όνομα και ο τίτλος του βιβλίου. Σαν γνωστός βιβλιοφάγος έσπευσα να το δανειστώ από τη θεία μου και να διαβάσω τη νέα μου γνωριμία. Ενθουσιάστηκα. Κατ'ευθείαν την έψαξα στο ίντερνετ, έψαξα τη βιβλιογραφία της, έψαξα συνεντεύξεις και γνώρισα έναν άλλο κόσμο. Για έναν λάτρη του κοινωνικού μυθιστορήματος, η Νικόλ-Άννα Μανιάτη θεωρείται ιέρεια του είδους, μια και θίγει πολύ ενδιαφέροντα θέματα του κοινωνικού γίγνεσθαι, καταπιάνεται με ιδιαίτερες ιστορίες, ιδιαίτερους ήρωες και η σαγηνευτική της πένα καθηλώνει τον αναγνώστη. Το 2015 κάνει την εμφάνισή της με δυο βιβλία ένα ολοκαίνουριο μυθιστόρημα με τίτλο Ο ΕΚΠΤΩΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ και με μια επανέκδοση από τα παλιά, το πρώτο της βιβλίο με τίτλο ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΥΡΙΣΕ ΞΑΝΑ.

Πριν το 2015 μας αποχαιρετήσει, έχω την τιμή να είναι η πρώτη μου καλεσμένη στο ιστολόγιο μου. Την ευχαριστώ θερμά για την συνέντευξη που παραχώρησε στο i-READ for Living.


Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

ΟΙ ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ [Ευαγγελίας Ευσταθίου, Εκδόσεις Λιβάνη]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ο Σεμπάστιαν Ντάνιελ Αλεξάντερ Κέιν ανατράφηκε με σκληρότητα για έναν και μόνο σκοπό: να εκπληρώσει τις γραφές μιας πανάρχαιας κέλτικης προφητείας την οποία πίστευαν τυφλά δύο αντίπαλα μυστικιστικά τάγματα. Είχε το σημάδι. Ήταν απόγονος βασιλικής γενιάς. Και όφειλε να ενωθεί με τη Μία για να φέρουν στον κόσμο ένα πλάσμα τέλειο, άτρωτο από όλες τις ασθένειες, ευφυές και χαρισματικό, που προοριζόταν να καθορίσει την τύχη του κόσμου.
Η Καρολίνα Σερέτη μεγάλωσε προστατευμένη από την ίδια αυτή μοίρα, θεωρώντας ότι το σημάδι του λωτού στο δέρμα της ήταν μια τυχαία ατέλεια, αν και από μικρό κορίτσι διαισθανόταν πως η ύπαρξή του θα καθόριζε με κάποιον τρόπο τη ζωή της.
Εκείνος δεν πίστεψε ποτέ.
Επέλεξε τη σύγκρουση, τη φυγή, τον πόλεμο.
Εκείνη δεν έμαθε ποτέ. Ζούσε με τα όνειρα και τα γοητευτικά παραμύθια της, μέχρι την έναρξη της μάχης.
Όμως, όσο σθεναρά αντιστέκονταν και οι δυο στην παραφορά της εμμονής και στο όραμα της κυριαρχίας, τόσο πιο ανελέητα ισχυρές γίνονταν οι αόρατες δυνάμεις που οδηγούσαν στην ένωσή τους.
Ήταν ο Ένας και η Μία, απόγονοι του ίδιου βασιλιά.
Κουβαλούσαν την ίδια παντοδύναμη μοίρα.
Ήταν δεσμώτες των σκιών, που απειλούσαν να πνίξουν στα γκρίζα σύννεφα τη ζωή τους.
Καθώς ο θάνατος παραμονεύει, καθώς η αγάπη αναζητά το ξίφος που θα κόψει τις αλυσίδες και ο φόβος εναλλάσσεται αδιάκοπα με την ελπίδα, οι ασπίδες μοιάζουν καμωμένες από χαρτί και σκόνη. Ο Σεμπάστιαν και η Καρολίνα δίνουν μάχη για να σπάσουν τα δεσμά και να απαλλαγούν από το βάρος της Προφητείας. Θα τα καταφέρουν, ή θα υποταχθούν τελικά στο πεπρωμένο;

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΜΟΥ

Το τελευταίο μυθιστόρημα της Ευαγγελίας Ευσταθίου, είναι μια περιπέτεια με μεταφυσική χροιά η οποία από τη μια καθηλώνει τον αναγνώστη δέσμιο στις σελίδες του και από την άλλη του προκαλεί έντονη συναισθηματική φόρτιση, με αποτέλεσμα το ανάγνωσμα να "βασανίζει" καιρό τον αναγνώστη. Η αποτοξίνωση επιτυγχάνεται με αργούς ρυθμούς.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

ΑΠΟ ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΑΣΗΜΙ [Δήμητρας Παπαναστασοπούλου, Εκδόσεις Διόπτρα]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


1522. Μέσα στο απόρθητο κάστρο της Ρόδου, κάτω από την απειλή των πολυάριθμων Τούρκων, η ζωή δεν κοστίζει τίποτα. Ο κόσμος, ιππότες και απλοί πολίτες, ξεκινούν τη μέρα τους χωρίς να ξέρουν αν θα τους βρει η νύχτα, συνεχίζουν όμως να ζουν και να ερωτεύονται, παρά την αγριότητα που ξεχύνεται καταπάνω τους σαν καταιγίδα. Ενώ η πείνα, η προδοσία και ο θάνατος κυριαρχούν, φέρνοντας την ήττα των χριστιανών, ένας καλόγερος προσπαθεί να διαφυλάξει μια πολύτιμη εικόνα της Παναγίας, αγνοώντας τον κίνδυνο που τον περικυκλώνει. Τέσσερις αιώνες αργότερα. Τώρα, οι κάτοικοι του όμορφου νησιού ανεβαίνουν έναν διαφορετικό γολγοθά – αυτόν του φασισμού. Η ανηφόρα είναι δύσκολη, αλλά αντέχουν, αν και ζουν σε μια ζοφερή αβεβαιότητα. Ο κλοιός όλο και σφίγγει, σαν ένα μουσικό ρόντο, που ενώ είναι το ίδιο, η έντασή του αυξάνει μέχρι να φτάσει στην κορύφωση.
Ένα μυθιστόρημα γεμάτο συγκινήσεις, ανατροπές και αλήθειες. Η καθημερινότητα ανακατεύεται με την αντίσταση και την κατασκοπεία και γίνεται αβάσταχτη, αποπνικτική, με την προδοσία να κυριαρχεί τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο μέρος, με το θάνατο να καραδοκεί, με την ελπίδα για ζωή να ξεθωριάζει, αλλά να μη χάνεται, μέχρι που το τέλος έρχεται αδυσώπητο αλλά λυτρωτικό.


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΜΟΥ

Το τελευταίο μυθιστόρημα της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου είναι ένα από τα λίγα μυθιστορήματα το οποίο με υπέβαλλε σε μια μικρή, γλυκιά και δύσκολη δοκιμασία. Όντας μανιακός αναγνώστης, διαβάζω τις σελίδες σαν να κυλάει ένα ρυάκι. Στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα, τις διάβαζα αργά και με σταθερό ρυθμό θέλοντας να αποστηθίσω οποιαδήποτε λεπτομέρεια από αυτό το μικρό διαμαντάκι που μας παρουσίασαν με μια πανέμορφη έκδοση οι εκδόσεις Διόπτρα.