ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ
Η Υψιπύλη ήταν βασίλισσα της Λήμνου σε χρόνο μυθικό, μια τραγική βασίλισσα που η ζωή της συνδέθηκε με ένα από τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα των μητριαρχικών χρόνων: Οι γυναίκες της Λήμνου, σε μια ομαδική τρέλα, σκότωσαν ολο τον αρσενικό πληθυσμό του νησιού μόνο και μόνο για να εκδίκηθούν τους άντρες τους που δεν τις πλησίαζαν ερωτικά, γιατί η Αφροδίτη τους είχε δώσει μια βαριά δυσοσμία.
Η Υψιπύλη εναντιώθηκε στην πράξη της τρέλας και έσωσε τον πατέρα της, τον βασιλιά Θόα. Τον έβαλε σε ένα καλάθι αλειμμένο με κερί και τον εριξε στη θάλασσα.
Οι Λήμνιες γυναίκες, όταν συνειδητοποίησαν την πράξη τους, πένθησαν και σπάραξαν.
Οι νόμοι της φύσης είχαν απορρυθμιστεί και οι σκοτωμένοι περιφέρονταν με αναμμένα λυχνάρια ανάμεσά τους.
Ως την ημέρα του καθαρμού.
Όταν πέρασε η "Αργώ" από τη Λήμνο, οι γυναίκες έσμιξαν με τους Αργοναύτες. Και ένας μεγάλος έρωτας γεννήθηκε ανάμεσα στην Υψιπύλη και στον Ιάσονα.
Ένα ιδιότυπο μυθιστόρημα πλασμένο με τα πιο αρχέγονα στοιχεία της ψυχής: Το πάθος που οδήγησε στον ομαδικό φόνο και η αγάπη-σύμβολο της αιώνιας ομορφιάς, που την τραγούδησε ο ίδιος ο Ορφέας.
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Η Υψιπύλη, είναι το πρώτο μυθιστόρημα -αν μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει αμιγώς μυθιστόρημα- της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου που πέφτει στα χέρια μου. Αυτό το ιδιότυπο μυθιστόρημα με συγκλόνισε και με καθήλωσε, κάνοντας με να αισθανθώ ότι ανέβηκα ένα βήμα παραπάνω σαν αναγνώστης.
Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια κατάθεση σκέψεων ημερολογειακού τύπου, αλλά δεν είναι. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια ανάλυση του μύθου, αλλά και πάλι δεν είναι αμιγώς μόνο αυτό. Είναι ένα κράμα το οποίο αναδεικνύεται καλύτερα μέσα από τον μελίρρυτο ποιητικό λόγο της συγγραφέως.
Ο αρχαίος μύθος σκληρός παρουσιάζει ένα έργο «κατάπτυστον», από αρχέγονους λαούς, κατηργημένους όπως συχνά τονίζει η συγγραφέας. Η συγγραφέας παραλληρίζει έντονα εκείνους τους λαούς με τους σημερινούς τονίζοντας επί παραδείγματι τη σκληρότητα και το πάθος με το οποίο ενήργησαν την περίοδο της Κατοχής λαοί σημερινοί.
Σαν θεατής, η συγγραφέας περιπλανιέται στη Λήμνο, την γενέτειρά της, και παρακολουθεί καρέ καρέ τα τελετουργικά των Λήμνιων γυναικών, παρουσιάζοντας ωστόσο μέσα από εξαιρετικές περιγραφές τις ομορφιές του νησιού αλλά και την τάση των ανθρώπων να τσιμεντώνουν κάθε τι που φωνάζει τον πολιτισμό μας και το παρελθόν μας, ό,τι μας έχει απομείνει από εκείνες τις αλλοτινές εποχές, εκείνους τους κατηργημένους καιρούς.
Ένα ιδιότυπο μυθιστόρημα, που διαβάζεται αργά για να απολαύσει κανείς τον εξαιρετικό ποιητικό και γλαφυρό λόγο της συγγραφέως.
Συγχαρητήρια.
Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σας άποψη για αυτό το βιβλίο;