Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ [Μαρίας Τζιρίτα, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


Εκείνο το απόγευμα, κάθονταν στο μόλο, πάνω στα δίχτυα των ψαράδων. Της είχε προτείνει ο Λουκάς να καθίσουν να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα. Η Λένα μύριζε τον αέρα, ανάσαινε την αλμύρα της θάλασσας και ρουφούσε τα λόγια του με ακόρεστη δίψα. «Μακάρι να μπορούσες να το δεις, Λενιώ…». «Το βλέπω, Λουκά. Το βλέπω μέσα από σένα. Εσύ είσαι τα μάτια μου».

Ο Λουκάς και η Λένα, η τυφλή φίλη του, αγαπιόνταν από παιδιά. Ονειρεύονταν να παντρευτούν και να ζήσουν ευτυχισμένοι στο χωριό τους. Αλλιώς, όμως, τα ’φερε η τύχη… Τριάντα χρόνια αργότερα, οι ίδιοι πρωταγωνιστές θα ξανασυναντηθούν κάτω από πολύ ιδιόμορφες συνθήκες, σε διαφορετικούς ρόλους αυτή τη φορά. Άραγε, άντεξε στο χρόνο εκείνη η αγάπη; Μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης, έρωτα και πάθους, μέσα από δυο μάτια που δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου.


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Αρχικά θα πω πως αυτό το βιβλίο το διάβασα σε μορφή e-book. Μην το προσπαθήσετε, αν και βγαίνει εύκολα το διάβασμα, είναι πολύ κουραστική αυτή η μορφή των βιβλίων. Άσχετο από την κριτική βέβαια, απλά ήθελα να το αναφέρω.

Πρόκειται για μια ιστορία συνηθισμένη και αρκετά προβλέψιμη με μια μικρή διαφορά. Ο ένας από τους δυο πρωταγωνιστές έχει μια αναπηρία, δεν έχει όραση. Με χαροποίησε πολύ αυτό το γεγονός γιατί σε άλλη περίπτωση θα ήταν απλά ένα συνηθισμένο βιβλίο, αλλά αυτή η μικρή διαφορά το έκανε κάτι παραπάνω: ένα ενδιαφέρον συνηθισμένο βιβλίο.

Η γραφή της κας Τζιρίτα απλή, κατανοητή όπως μας έχει συνηθίσει. Συγγραφικά το βιβλίο είναι διαμάντι κατ'εμέ διότι η δομή των κεφαλαίων είναι πολύ καλή χωρίς να σε μπερδεύει πετώντας από τη μια κατάσταση στην άλλη μέσα στο ίδιο κεφάλαιο. Επίσης, η κα Τζιρίτα κατάφερε και έδωσε πολύ χαρακτηριστικές και παραστατικές περιγραφές των συναισθημάτων,των τοπίων και των σκέψεων.

Παρ'όλα αυτά, είναι μια συνηθισμένη ιστορία όπως προείπα, με αρκετά προβλέψιμη πλοκή στο σύνολο του έργου, πέρα από μερικά σημεία που λες δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Σε πολλά σημεία το συγκινησιακό φορτίο είναι πολύ έντονο. Βέβαια πάντα υπάρχουν περιθώρια για κάτι καλύτερο, όμως είναι μια ευχάριστη παρέα, διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα χωρίς να κουράζει. Μπράβο Μαρία!

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΛΕΥΚΗ ΟΡΧΙΔΕΑ [Καίτης Οικονόμου, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

«Ήθελα να σου πάρω ένα ρολόι για να θυμάσαι κάθε ώρα και λεπτό πόσο σ’ αγαπώ». Ο Μάρκος έσυρε το δάχτυλό του στην πλατινένια αλυσίδα. «Στο ρολόι αυτό βρίσκεται όλη η αγάπη μου – όλη, ακούς;»
Σε μια ονειρική παραλία ανθίζουν το καλοκαίρι οι λευκές ορχιδέες της άμμου.  Και στο εύφορο κτήμα δίπλα στην ακτή μεγαλώνουν τέσσερις αχώριστοι φίλοι: ο Νικηφόρος και η Έλλη, δίδυμα αδέλφια, παιδιά του κτηματία· η Φιλιώ, κόρη του θυρωρού του κτήματος· κι ο Αντώνης, γιος ενός φτωχού ψαρά. Οι ακατάλυτοι δεσμοί που τους ένωσαν από τα παιδικά τους χρόνια τούς συνοδεύουν στα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα, αλλά και ως ενηλίκους, όταν η Έλλη αποφασίζει να θυσιάσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής της για να διασφαλίσει το μέλλον του αδελφού της, ενώ η Φιλιώ υποφέρει βουβά από τον χωρίς ανταπόδοση έρωτά της για τον Νικηφόρο. 
Αμείλικτα παιχνίδια της μοίρας και ραδιουργίες αδίστακτων ανθρώπων οδηγούν σε χωρισμούς, προδοσίες και ατυχήματα με τραγικές συνέπειες∙ ωστόσο, σε κάθε σκληρή δοκιμασία υπάρχει πάντα ένα ανεκτίμητο στήριγμα: η αγάπη σε όλες τις μορφές της – ερωτική, αδελφική, φιλική, μητρική. 
Γιατί η αληθινή αγάπη είναι σαν τη λευκή ορχιδέα: ριζωμένη γερά στην άμμο, αψηφά τα καταστροφικά στοιχεία της φύσης και τα αδέξια ποδοπατήματα των ανθρώπων κι ανθίζει ξανά με το πρώτο φιλί της άνοιξης.


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Αν και καθαρά συναισθηματικό βιβλίο -κάτι το οποίο δεν προτιμώ- σκέφτηκα να δώσω μια ευκαιρία στο βιβλίο να το διαβάσω για να γνωρίσω συγγραφικά και την Καίτη Οικονόμου. Μπορώ να πω με σιγουριά πως με κέρδισε από τις πρώτες σελίδες του. Η Καίτη Οικονόμου διαθέτει μια δυναμική και γοητευτική πένα που σε κάνει να θες να προχωρήσεις στο ταξίδι του μυαλού και στην ιστορία της.

Η ΛΕΥΚΗ ΟΡΧΙΔΕΑ, πρόκειται για μια ιστορία καθαρά αισθηματική, εξυμνεί την πραγματική, ουσιαστική αγάπη σε όλες τις μορφές της με μια μοιρολατρικη θα έλεγα διάθεση -η οποία θα ήταν αποκρουστική σε κάθε άλλη περίπτωση αλλά η αληθοφάνεια με την οποία την παρουσίασε η συγγραφέας δεν με ενόχλησε καθόλου. Τραγικά πρόσωπα τα οποία βιώνουν δυστυχία με έναν αληθοφανή τρόπο, εξαιρετικά κοντά στην πραγματικότητα.

Στρωτή, απλή και κατανοητή γραφή. Καλή δομή χωρίς συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν, με ροή και πλοκή ενδιαφέρουσα αν και προβλέψιμη. Ναι, θα έλεγα ότι το βιβλίο ήταν αρκετά προβλέψιμο αλλά δεν έχασε τόσο πολύ από την συνολική εικόνα. Συγχαρητήρια!

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

ΑΟΡΑΤΟΣ ΔΕΣΜΟΣ [Νικόλ Άννας Μανιάτη, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


Το ποδοβολητό πίσω της δυνάμωνε. Έφτανε στ’ αυτιά της απειλητικό, επίμονο. Τα βαριά άρβυλα άφηναν έναν οξύ ήχο καθώς χτυπούσαν πάνω στις πέτρες, στο καλντερίμι. Κάπου κάπου ξεχώριζε τις βρισιές που συνόδευαν το θόρυβο και οι απειλές τής πάγωναν το αίμα… Κάποιο λουκέτο ακούστηκε να μπαίνει στη θέση του και να κλειδώνει. Απέναντι ένα μάνταλο έπεσε βαρύ και σφάλισε μια πόρτα. Το χωριό θα έκλεινε τα μάτια σε ό,τι κι αν γινόταν! Πάσχισε να βρει κάπου να κρυφτεί μα η κοιλιά, που μόλις άρχισε να διαγράφεται, και ο σάκος που είχε κρεμασμένο στον ώμο την εμπόδιζαν.
H Αγγελική καταδιώχτηκε, πόνεσε, πείνασε για να φέρει στον κόσμο μια πολύτιμη ζωή. Μια κρίσιμη στιγμή, μια αθώα αλλά άτυχη κίνηση και μια εξήγηση που δόθηκε πολύ αργά, από φόβο, θα σταθούν μοιραίες για τη σχέση μητέρας και παιδιού.
Μια αλλόκοτη σχέση αγάπης και μίσους ανάμεσα σε μάνα και γιο με ολέθρια αποτελέσματα!
Μπορεί, άραγε, ο χρόνος να γυρίσει πίσω; Μπορεί η αγάπη της μάνας να βρει δικαίωση στην καρδιά του γιου της;

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Αυτό το βιβλίο με μπέρδεψε λίγο. Ομολογώ ότι και μου άρεσε και δεν μου άρεσε. Σε κάποια σημεία μου φάνηκε πρόχειρο σε άλλα προσεγμένο, σε κάποια σημεία η πλοκή ήταν αδιάφορη σε κάποια άλλα όμως καθηλωτική.

Το θέμα το οποίο πραγματεύεται είναι πολύ ενδιαφέρον και ο τρόπος με τον οποίο το παραθέτει η συγγραφέας ευφάνταστος. Η γραφή της κας Μανιάτη απλή, κατανοητή, χωρίς λυρικές εξάρσεις με έντονη την απλότητα. Αρκετά καλή η ψυχογράφηση χαρακτήρων με μια εμμονή στα συναισθήματα και στις σκέψεις. Ένα πολύ καλά δομημένο έργο που δεν θα το χαρακτήριζα προβλέψιμο αλλά ούτε και εξαιρετικά απρόβλεπτο.

Βέβαια, η αλήθεια είναι, πως το βιβλίο θα το προτιμούσα αστυνομικό με μια δόση κοινωνική χροιά. Πληροί άνετα τις προυποθέσεις για έργο της αστυνομικής λογοτεχνίας. Με μια καθηλωτική πλοκή σε κάποια σημεία και ένα αποπνικτικό σκηνικό το βιβλίο θα μπορούσε άνετα να καθηλώσει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.

Παρ'όλα αυτά δεν παύει να είναι μια πολύ καλή προσπάθεια.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΦΑΡΟΥ [Πασχαλίας Τραυλού, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥΜόνο ο Άρης Μαυροειδής μπόρεσε να καταλάβει ποια ήταν πραγματικά η γυναίκα του φάρου... Εκείνος αναγνώρισε στο πρόσωπο της άλαλης Αυγής το πρόσωπο της σκιάς που είχε στοιχειώσει το νου του. Και μόνο εκείνος έμαθε ότι το κορίτσι που απαρνήθηκε τη γλώσσα των ανθρώπων, προτιμώντας να αφουγκράζεται τη γλώσσα των πουλιών, ήταν το ίδιο κορίτσι που τριγυρνούσε στο Μοναστήρι της Παναγίας της Φολεγάνδρου το 1978 και στο φάρο της Ασπρόπουντας το 1715, περιμένοντας αιώνες την αγάπη να επιστρέψει... Από το μυστικό μιας φωτογραφίας στο μυστικό ενός κελαριού κι έπειτα στο μυστήριο της Χρυσοσπηλιάς, από το παρόν στο παρελθόν και από την προδοσία στην προσμονή, η γυναίκα του φάρου ψάχνει μια απάντηση στο ερώτημα της μετά θάνατον ζωής μέσα από ιστορίες στις οποίες εναλλάσσονται οι εποχές, όχι όμως και οι πρωταγωνιστές, που παραμένουν ίδιοι, παραβιάζοντας τα σύνορα του χρόνου στο όνομα της αγάπης...
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Αν και το βιβλίο πραγματεύεται ένα θέμα που με ενδιαφέρει πάρα πολύ, δεν κατάφερε να ξεπεράσει τις προσδοκίες της μεταφυσικότητας που περίμενα. Οι ιστορίες τις οποίες διηγούνταν η κ. Τραυλού, χωριστά η μία από την άλλη ήταν ωραίες και είχαν ενδιαφέρουσα πλοκή και η μυθοπλασία ήταν πολύ καλή. Ωστόσο η σύνδεση τους κατά τη γνώμη μου δεν ήταν τόσο καλή όσο την περίμενα. Το μεταφυσικό στοιχείο αρκετά φανερό καθ'όλη τη διάρκεια του έργου και μάλιστα πολύ έντονο κάτι που με ξένισε από την ενδιαφέρουσα μυθοπλασία.

Βέβαια δεν μπορώ παρά να μην αναγνωρίσω για ακόμα μια φορά την λυρικότητα της γραφής της κ. Τραυλού και το υπέροχο λεξιλόγιο που χρησιμοποίησε. Την γραφή της τη συνήθισα πλέον και μου φαίνεται αρκετά ξεκούραστη ενώ στα πρώτα της βιβλία που διάβαζα μου φαίνονταν τρομερά κουραστική. Μια γραφή γεμάτη παρομοιώσεις και εικόνες που κάνουν την ανάγνωση να μοιάζει με ταξίδι σε ένα πλήθος εικόνων, ήχων και μυρωδιών.

Το βιβλίο δυστυχώς δεν ξεπέρασε τις προσδοκίες μου, περίμενα κάτι πολύ καλύτερο, με ένα απρόβλεπτο ίσως τέλος και όχι τόσο γλυκανάλατο. Τη δυναμική την έχει σίγουρα η συγγραφέας ωστόσο μάλλον την έκρυψε από αυτό το δημιούργημά της. Σίγουρα ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ της ίδιας είναι ό,τι καλύτερο έχει γράψει ποτέ της.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός