Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Η ΚΑΡΔΙΑ ΘΥΜΑΤΑΙ [Καίτης Οικονόμου, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


Τον ξέβρασε αναίσθητο η θάλασσα σε μια παραλία του Ναυπλίου μετά από ένα τοπικό μπουρίνι. Στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε ότι πάσχει από αμνησία. Μόλις ανάρρωσε από τα τραύματά του, βρήκε δουλειά και σπίτι, και συνδέθηκε ερωτικά με μια δασκάλα. Αλλά δεν είχε ανακτήσει τη μνήμη του, δε θυμόταν ούτε το όνομά του.
Μια μέρα χτύπησε την πόρτα του μια άγνωστη. Δεν μπόρεσε να δει πώς ήταν – την ηλικία της, το ύψος της, το ντύσιμό της· γιατί μόλις αντίκρισε τα μάτια της αισθάνθηκε χαμένος. Ήταν σκούρα μπλε σαν το ανοιχτό πέλαγος και, καθώς τα κοίταζε καθηλωμένος, μια αβάσταχτη νοσταλγία πλημμύρισε την ψυχή του...
«Αντρέα, δε με θυμάσαι;» του είπε η άγνωστη με τα μπλε μάτια. «Είμαι η γυναίκα σου».
Λίγο αργότερα έμαθε ότι ο γάμος τους είχε ναυαγήσει και ζούσαν σαν δυο ξένοι κάτω από την ίδια στέγη. Το μυαλό του δε θυμόταν τίποτα από την παλιά ζωή του.
Αλλά η καρδιά θυμάται…

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Η Καίτη Οικονόμου, είναι πλέον μια καταξιωμένη συγγραφέας, που έχει αποδείξει το ταλέντο της μαγευτικής της πένας πολλάκις. Το Η ΚΑΡΔΙΑ ΘΥΜΑΤΑΙ είναι το όγδοο κατά σειρά μυθιστόρημά της, το τέταρτο μυθιστόρημα που εκδίδει στις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ (πριν ήταν στο δυναμικό των εκδόσεων Ωκεανίδα) και το τρίτο μυθιστόρημα της που διαβάζω εγώ μετά τη ΛΕΥΚΗ ΟΡΧΙΔΕΑ και ΤΟ ΣΚΟΥΛΑΡΗΚΙ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ.

Στο καινούριο της μυθιστόρημα, αφηγείται την ιστορία του Αντρέα, ενός ναυαγού που πάσχει από αμνησία μετά από ένα ατύχημα που είχε με το φουσκωτό του σκάφος. Στο Ναύπλιο, ξεβρασμένο, τον βρίσκει η Ειρήνη, η οποία τον πηγαίνει στο νοσοκομείο και πηγαίνει συχνά να τον επισκεφτεί. Όταν συνέρχεται και δεν θυμάται τίποτα, είναι επόμενο να μην έχει που να πάει, οπότε η Ειρήνη αναλαμβάνει την φροντίδα του, τον παίρνει στο σπίτι της και ξεκινάει ένα ειδύλλιο μεταξύ των δυο, της Ειρήνης και του...Αλέξη όπως τον ονόμασε η ίδια. Η σύζυγος του Αντρέα, Χριστίνα, βρίσκει τα ίχνη του και πηγαίνει στο Ναύπλιο να τον πάρει και να γυρίσουν στο σπίτι τους. Ως εδώ, καλά. Στη συνέχεια ξετυλίγεται ένα κουβάρι γεγονότων τα οποία οδήγησαν στην κατάρρευση ενός γάμου, αυτού του Αντρέα και της Χριστίνα και την νέκρωση οποιασδήποτε συναισθηματικής σχέσης υπήρχε μεταξύ τους.

Η συγγραφέας καταφέρνει να ξετυλίξει αυτό το κουβάρι με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν, καθώς και με πλήθος διαλόγων, σαν να σεναριογραφεί ώστε οι αποκαλύψεις να γίνουν και στον πάσχοντα Αντρέα και όχι μόνο στον αναγνώστη. Με την γνωστή και απαράλλαχτη πλέον ρεαλιστική της πένα, μας αποκαλύπτει τι οδήγησε τον γάμο των δυο ηρώων στην καταστροφή. Συνεχείς περιγραφές καταστάσεων, με μια λυρική γλώσσα που απλά σε γοητεύει. Ενώ το βιβλίο είναι στο σύνολό του απρόβλεπτο, το τέλος είναι λίγο προβλέψιμο, ωστόσο η τελευταία σκηνή του βιβλίου είναι ξεκαρδιστική για να ελαφρύνει λίγο τη διάθεση. 

Δεν το θεωρώ απλό βιβλίο,ενώ δεν θίγει κάποιο βαθύ κοινωνικό πρόβλημα, περνάει πολλά μηνύματα, κυρίως σχετικά με τον θάνατο και την άποψη που υποστηρίζει "Οι νεκροί με τους νεκρούς και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς", τις διαπροσωπικές σχέσεις καθώς και τις παρανοήσεις που γίνονται σε ένα ζευγάρι με μοναδικό συμπέρασμα: Η συζήτηση είναι το πιο σημαντικό συστατικό για να πετύχει μια σχέση. 

Δεν άγγιξε την τελειότητα, σύμφωνα με τα γούστα μου, εξ'αιτίας της αίσθησης της σεναριογραφίας, η οποία αν και κατανοώ τον λόγο που έγινε εμένα με κούρασε, καθώς και του προβλέψιμου τέλους της ιστορίας. Ίσως, να μην υπήρχε ιδανικότερο τέλος, αλλά εγώ το κατάλαβα από αρκετά νωρίς και με ξένισε. Ωστόσο, είναι ένα πολύ ωραίο ανάγνωσμα, το οποίο διαβάζεται εύκολα και γρήγορα και κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Ένα καθαρά ερωτικό μυθιστόρημα που μας λέει πως ό,τι κι αν συμβεί στις πύλες του μυαλού μας Η ΚΑΡΔΙΑ ΘΥΜΑΤΑΙ. Από ένστικτό; Ποιος ξέρει, πάντως θυμάται...

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

ΜΕ ΛΕΝΕ ΝΤΑΤΑ [Λένας Μαντά, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


Με λένε Ντάτα… Χρόνια τώρα. Κοντεύω κι εγώ να ξεχάσω πως κάποτε με βάφτισαν Αλεξάνδρα∙ Αλεξάνδρα Σαλβάνου του Ροβέρτου και της Χαριτίνης.
Είμαι ένοχη για όλα τα αμαρτήματα που μπορεί να φανταστεί η Εκκλησία ή η Αστυνομία, κι όμως δεν αισθάνομαι ένοχη για τίποτα. Όλα ήρθαν φυσιολογικά στο δρόμο μου ή σ’ εμένα φάνηκε έτσι. Δεν πέρασε καν από την σκέψη μου ότι μέσα μου γεννιόταν πρώτα το κακό, μετά το χειρότερο, και ποτέ το καλό.
Γεννήθηκα πολύ όμορφη και αυτό ήταν ακόμη ένα όπλο, μια αόρατη παγίδα για τα υποψήφια θύματά μου. Κανένας δεν περιμένει η όψη ενός αγγέλου να κρύβει με τέτοια μαεστρία τη μαύρη ψυχή ενός σατανά που είναι ταγμένος να σκορπά το θάνατο και τον όλεθρο. Ίσως μάλιστα ο θάνατος, που τόσο εύκολα αποφάσιζα για κάποιους, να ήταν λύτρωση, κάθαρση, εξαγνισμός.
Εχθρούς… Μόνο τέτοιους έκανα στη ζωή μου. Φίλους δεν απέκτησα ποτέ, αλλά δεν αισθάνθηκα και ποτέ την έλλειψή τους. Η φιλία ήταν για μένα αδυναμία, ένα όπλο στα χέρια του αντιπάλου, και δεν ήμουν από αυτές που έδιναν τέτοια περιθώρια, κι ούτε ήθελα περιττά βάρη.
Με λένε Ντάτα. Ζω σε έναν άλλο κόσμο, που μόνη μου έφτιαξα, με δικούς μου νόμους. Με λένε Ντάτα και δε μετανιώνω…

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Τελειώνοντας το βιβλίο μια έκφραση βγήκε από το στόμα μου: Επιτέλους ένα διαφορετικό βιβλίο από τη Λένα Μαντά. Μας είχε συνηθίσει σε μια πεπατημένη ιδέα: έρωτες, γλυκανάλατα αίσια τέλη, ίντριγκες, λύτρωση και δύσβατα μονοπάτια για τους υπέροχους και τέλειους χαρακτήρες που έπλαθε η Λένα Μαντά.

Αυτό το βιβλίο είναι διαφορετικό. Δεν είναι στα συνηθισμένα. Είναι καλογραμμένο και καθόλου πρόχειρο όπως όλα τα προηγούμενα μετά το ΘΕΑΝΩ, Η ΛΥΚΑΙΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. Βιβλίο που φαίνεται ότι έκανε μια κάποια έρευνα, μια αναζήτηση να βρει ιστορικά γεγονότα, να τα δέσει άριστα με την ροή της ιστορίας και να μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή πολύ μακρινή.

Το μόνο πρόβλημα ήταν το παραμύθι. Όπως μας προιδέασε η συγγραφέας στο εισαγωγικό σημείωμα της, η ιστορία είναι ένα παραμύθι. Αρκετά απίστευτα τα γεγονότα που παρουσιάζει και κυρίως πριν η ηρωίδα ενηλικιωθεί. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως ένας άνθρωπος γεννήθηκε έτσι, με τέτοιο χαρακτήρα και τέτοιες απόψεις και ιδιαιτερότητες για τη ζωή. Και αυτό με ξένισε αρκετά, αν η ιστορία της ηρωίδας ξεκινούσα διαφορετικά, με άλλα δεδομένα και κατέληγε ως Ντάτα, με κάποια αιτιολογία όμως, τότε θα ήταν καλύτερα. Με ενόχλησε που ένας άνθρωπος από τη γέννηση του καταλάβαινε πως μόνο το κακό μπορούσε να πράξει, να γίνει αποτρόπαιος, φριχτός και χυδαίος ενώ στην ουσία δεν είχε καμία ανάγκη να το κάνει, παρά μόνο το ότι της άρεσε.

Το βιβλίο απέκτησε τεράστιο ενδιαφέρον στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όπου βλέπει κανείς το πραγματικό πρόσωπο της ηρωίδας, κάτι το οποίο για τους δικούς της, απίθανους και παράλογους λόγους κρατούσε θαμμένο κάτω από έναν δαίμονα. Αν η ιστορία της Ντάτας είχε διαφορετική αρχή και κατέληγε έτσι όπως ξεκίνησε η Ντάτα θα ήταν πολύ καλύτερο. 

Βέβαια, άλλο ένα πλην του βιβλίου είναι ότι δεν περνάει κάποιο ξεκάθαρο μήνυμα, μας παρουσιάζει έναν χαρακτήρα προς αποφυγήν και πραγματικά με λυπεί αυτό το γεγονός γιατί βλέπω ότι πολλές κυρίες θα ήθελαν να ζουν τη ζωή της Ντάτας από επιλογή και αυτό είναι απαράδεκτο. Παραμένει μια καλή παρέα αλλά μέχρι εκεί, όχι να επηρεάζονται τόσο βαθιά αναγνώστες και να ζηλεύουν μια τετοια φριχτή ζωή.

Σκοπός του συγγραφέα είναι να διδάσκει και όχι μόνο να προσφέρει μια καλή παρέα. Και σε αυτό το βιβλίο δεν διδάσκεσαι τίποτα απλά διαβάζεις τις φριχτές πράξεις μιας ηρωίδας-δαίμονα η οποία τα καλά που έκανε ήταν ελάχιστα και πολλά αναφέρονται μόνο συνοπτικά σε μια παράγραφο.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

INFERNO [Dan Brown, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


Ψάξε και θα βρεις.
Αυτή η φράση επιστρέφει διαρκώς, σαν ηχώ, στο μυαλό του διάσημου καθηγητή του Χάρβαρντ Ρόμπερτ Λάνγκτον, ο οποίος ξυπνά σε ένα θάλαμο νοσοκομείου, ανήμπορος να θυμηθεί πώς ακριβώς κατέληξε εκεί. Ούτε μπορεί να καταλάβει πώς βρέθηκε στο σακάκι του ένα μυστηριώδες, μακάβριο αντικείμενο.
Έπειτα από μια επίθεση εναντίον του, ο Λάνγκτον και η νεαρή γιατρός Σιένα Μπρουκς μπλέκουν σε μια ανελέητη καταδίωξη στους δρόμους της Φλωρεντίας. Ο Λάνγκτον όμως γνωρίζει τα κρυφά περάσματα και τα αρχαία μυστικά της πόλης και αυτή είναι η μόνη ελπίδα να ξεφύγουν από τους άγνωστους διώκτες τους.
Με οδηγό στίχους από τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, ο Λάνγκτον και η Σιένα πρέπει να αποκρυπτογραφήσουν μια σειρά από κώδικες που κρύβονται σε περίφημα αναγεννησιακά έργα τέχνης – γλυπτά, πίνακες και κτίρια. Μόνο με τον τρόπο αυτόν μπορούν να βρουν τις απαντήσεις σε ένα γρίφο που ίσως τους βοηθήσει να σώσουν τον κόσμο από μια τρομερή απειλή…
Εμπνευσμένο από το κορυφαίο αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, το INFERNO είναι το πιο συναρπαστικό, το πιο προκλητικό και το πλέον καταιγιστικό μυθιστόρημα που υπογράφει μέχρι τώρα ο Νταν Μπράουν, ένα θρίλερ που κόβει την ανάσα και διαβάζεται μονορούφι, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Το νέο δημιούργημα του Dan Brown, υποσχόταν πολλά. Ιστορία στην οποία κεντρικός ήρωας είναι ο Robert Langton, ο οποίος έχει μαγέψει με τη νοημοσύνη του στα προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα. Βέβαια, το βιβλίο εμένα με ξάφνιασε πολύ, γιατί περίμενα ότι θα μου αρέσει πολύ.

Ενώ η ιστορία είναι πανέξυπνη, γεμάτη έξυπνα συμπεράσματα και τρομερές ανακαλύψεις, βρήκα την πλοκή του βιβλίου αρκετά αργή και για να μπει ο αναγνώστης στο "ζουμί" της υπόθεσης πέρασαν πάμπολλες σελίδες, εξαντλητικών και άνευ ουσίας περιγραφών τις οποίες αναγκάστηκα και να προσπεράσω για να βρεθώ στην ουσία του κεφαλαίου.

Απογοητεύτηκα οικτρά από το τέλος του βιβλίου, το οποίο κάθε άλλο παρά προβλέψιμο ήταν -και σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν αρκετό για να το θεωρήσω άριστο το βιβλίο, αλλά σε αυτήν την περίπτωση ήταν απλά απογοητευτικο. Θεωρώ πως είναι ένα βιβλίο το οποίο το διαβάζει κανείς απλά για να το διαβάσει, δεν είναι ούτε προς τέρψην αλλά ούτε και προς διδαχήν του αναγνωστικού κοινού. Δεν ξεπέρασε τις προσδοκίες μου.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ [Χρυσηίδας Δημουλίδου, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Αθήνα, Πρωτοχρονιά του 1938. Μέσα στη μεγάλη σάλα χορού, ένας κεραυνοβόλος έρωτας ανάβει φωτιά στις καρδιές της δεκαοκτάχρονης Ειρήνης και του Κωνσταντίνου, μοναδικού γόνου της πάμπλουτης οικογένειας Μποτέλη. Ενάντια σε όλα τα εμπόδια που δεν τους θέλουν μαζί, οι δύο νέοι ετοιμάζονται να παντρευτούν. Ωστόσο, την ημέρα του γάμου τους ένα φρικτό γεγονός ανατρέπει τα πάντα και η Ειρήνη, καταρρέοντας ψυχολογικά, λίγους μήνες προτού ξεσπάσει ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος, φυγαδεύεται στον Καναδά, αφήνοντας πίσω της τον έρωτα και τα όνειρά της να γίνουν στάχτη και φωτιά, όπως και η πατρίδα της.
Σχεδόν εξήντα χρόνια αργότερα, η Ελεονόρα Ντάγκλας, μια πλούσια Αμερικανίδα με ελληνικές ρίζες, έρχεται για διακοπές στην Ελλάδα προσπαθώντας να ξεπεράσει ένα προσωπικό δράμα. Μια καινούργια γνωριμία θα την πείσει να μείνει στην Αθήνα. Ανακαλύπτει τυχαία μια παλαιά κι εγκαταλειμμένη έπαυλη που τη μαγνητίζει τόσο, ώστε αποφασίζει να την αγοράσει. Καθώς την ανακαινίζει, αποκαλύπτεται κάτω από μια ταπετσαρία η τοιχογραφία ενός νεαρού ζευγαριού∙ η κοπέλα τής μοιάζει πολύ και η Ελεονόρα το θεωρεί καλό οιωνό.
Όμως λίγο καιρό μετά την εγκατάστασή της αρχίζουν να συμβαίνουν περίεργα πράγματα, που, ενώ την τρομάζουν, παράλληλα την προκαλούν να ερευνήσει την ταυτότητα του ζευγαριού, νιώθοντας πως εκεί κρύβεται η απάντηση και ο λόγος που εκείνος τα βράδια περιφέρεται στα δωμάτια διεκδικώντας την…

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που από την αναγγελία της συγγραφής του ακόμα, υποσχόταν πολλά. Και όντως είναι ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα, που όμοιο του νομίζω δεν έχει γραφτεί από Έλληνα συγγραφέα.

Μυθοπλαστικά και τεχνικά άρτιο ,γιατί συγγραφή δεν είναι μόνο τι γράφεις, αλλά και πως το γράφεις, με ωραία και σωστή δομή, μπόλικα συστατικά μυστηρίου, έντονες, δυνατές, ρεαλιστικές περιγραφές παρά τον μεταφυσικό χαρακτήρα του, αληθοφανείς διαλόγους, γλαφυρές περιγραφές τοπίων, σκηνών, προσώπων, κτιρίων, καταστάσεων και συναισθημάτων, ορθή σκιαγράφηση χαρακτήρων γεμάτων συναισθήματα και σκέψεις.

Το βιβλίο ξεκινά με την Αθήνα του 1938 όπου με τη βοήθεια της γλαφυρότατης πένας της Χρυσηίδας Δημουλίδου μεταφερόμαστε σε μια άλλη εποχή της δεκαετίας του '30. Σε αυτό το σημείο αναγνωρίζει κανείς την έρευνα που έχει κάνει η συγγραφέας για να μπορέσει να μεταφέρει το αναγνωστικό κοινό σε μια εποχή τόσο μακρινή και διαφορετική.

Μια ιστορία πολύ δυνατή, γεμάτη συναισθηματα και κατά τη γνώμη μου ξεκάθαρο νόημα: Εδώ η κόλαση, εδώ και ο παράδεισος. Όλα εδώ πληρώνονται σε αυτήν τη ζωή και ό,τι κάνεις,θα το βρεις μπροστά σου και νομίζω πως μέσα από την ιστορία της κατάφερε να το ξεκαθαρίσει και να περάσει ένα μήνυμα. Να είσαι σωστός και έντιμος.

Η Χρυσηίδα Δημουλίδου θεωρώ πως έχει φτάσει στο ζενίθ της συγγραφικής της ιδιότητας και πιστεύω πως ο μόνος άνθρωπος που πρέπει να ανταγωνιστεί πλέον, είναι ο ίδιος της ο εαυτός. Αναμένουμε με αγωνία το νέο της μυθιστόρημα ΤΟ ΚΕΛΑΡΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ που και αυτό από ότι προβλέπω θα είναι ακόμη καλύτερο...

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

ΖΩΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ [Μαρίας Τζιρίτα, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


Ο Αχιλλέας Πανόπουλος, μαθητής της τρίτης λυκείου, μια μέρα εξαφανίζεται από προσώπου γης χωρίς καμία προειδοποίηση. Η μητέρα του, η Νατάσα, με τη βοήθεια του διοικητή Δημήτρη Δρίβα, κινεί γη και ουρανό για να βρει τα ίχνη του γιου της. Στην πορεία της έρευνας τραγικά μυστικά, πάθη και λάθη βγαίνουν στο φως και περιπλέκουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Λίγο καιρό αργότερα, η Νατάσα, από μια τραγική στροφή της μοίρας, θα βρεθεί κατηγορούμενη για την πιθανή δολοφονία του ίδιου της του παιδιού. Ο διοικητής, που έχει αρχίσει να τρέφει ερωτικά αισθήματα γι’ αυτήν, θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να την απαλλάξει από τις κατηγορίες που τη βαρύνουν.

Πού βρίσκεται ο Αχιλλέας; Ποιο τραγικό μυστικό τού αποκαλύφθηκε τη μέρα που εξαφανίστηκε και ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος γι’ αυτό; Θα καταφέρει η Νατάσα να βρει το παιδί της και να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος που τους οδήγησαν ως εδώ; Ή μήπως είναι ήδη πολύ αργά και δε θα έχει την ευκαιρία για μια ζωή από την αρχή;

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Το βιβλίο ξεκινάει με το ενδιαφέρον στο ζενίθ μέσω της αστυνομικής του χροιάς και της αγωνίας που προκαλείται από την εξαφάνιση του νεαρού Αχιλλέα. Στα πρώτα κεφάλαια βλέπουμε πολλές σκέψεις και πολλά συναισθήματα τα οποία μας βοηθούν να εντρυφήσουμε  στο έργο.  Η αφήγηση γίνεται σε α' πρόσωπο παραδίδοντας μας τις σκέψεις και τις ανησυχίες της Νατάσας, μητέρας του Αχιλλέα. Αυτό βέβαια διακόπτεται κατά διαστήματα όπου η αφήγηση γίνεται σε γ' πρόσωπο.

Παρατηρούμε ένα πλήθος μυστικών και συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν που εντείνουν κατά πολύ το ενδιαφέρον. Αναφέρονται πολλά ζητήματα στις σελίδες του βιβλίου, σχέση γονιών-εφήβου, σχέση μητέρας-πατέρα, η σχέση του εφήβου με την κοινωνία που τον περιβάλλει. Αναγνωρίζουμε τις επιδράσεις των μη υγιών σχέσεων στην επίδραση της ψυχολογίας και της προσωπικότητας των νέων. 

Αν προσπαθήσει να αποκωδικοποιήσει κανείς τους χαρακτήρες θα δει ότι η Νατάσα είναι τα λάθη και οι συμβιβασμοί μας. Ο Αχιλλέας αποτελεί προσωποποίηση της μετάνοιας και της περισυλλογής. Ο Παύλος την έλλειψη κατανόησης που σχεδόν όλοι βιώνουμε. Ο πάτερ Τιμόθεος -ή αλλιώς παππούλης- τη σχέση μας με τα θεία. Ο Δημήτρης το χέρι βοήθειας που όλοι χρειαζόμαστε και η Δάφνη με τη σειρά της την ανιδιοτελή αγάπη που τόσο μας λείπει. Και όλα αυτά συνυφασμένα άριστα με έντεχνο τρόπο στην ανάγκη μας για μια δεύτερη ευκαιρία. Μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Μια δεύτερη ευκαιρία για να διορθώσουμε λάθη του παρελθόντος.

Συγγραφικά το βιβλίο είναι αρκετά καλό. Ωραία δομή, σωστή χρήση λεξιλογίου και γεμάτο σκέψεις και συναισθήματα, κάτι που μου είχε λείψει από το Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕ ΜΟΝΟ ΝΑ ΑΓΑΠΑΕΙ. Η συγγραφέας περιγράφει αρκετά εξιδανικευμένα κάποια πράγματα κάτι το οποίο με ξένισε. Η ροή αρκετά περιληπτική στην αρχή του έργου. Θα μπορούσε να δώσει μια πιο αληθοφανή προσέγγιση των πραγμάτων ρισκάροντας βέβαια την μεγαλύτερη έκταση του έργου. Περνάει πολλά μηνύματα κάτι το οποίο συμβαίνει πάντα με τα βιβλία της Μαρίας Τζιρίτα. Έντονο και αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος, χωρίς να είναι προβλέψιμο βιβλίο. Μπράβο. Βέβαια δεν ξεπέρασε το ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΥΡΙΟ αλλά ξεπέρασε κάποια άλλα προηγούμενα. Συγχαρητήρια!

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ [Πένυς Παπαδάκη, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

«Τα παιδιά όταν είναι μικρά μας αγαπούν. Όταν μεγαλώσουν, μας κρίνουν, κι αν είμαστε τυχεροί, καμιά φορά μάς συγχωρούν».

Έπειτα από δυο γιους, μια κόρη λαχταρούσε να αποκτήσει ο Λάμπρος. Τα καταφέρνει, μα τη μοιραία αυγή χάνει πάνω στη γέννα τη γυναίκα του και όλα αλλάζουν. Το κορίτσι μεγαλώνει ανάμεσα σε τρεις άντρες που την απορρίπτουν και δεν την αγαπούν. Διάγνωση; Συναισθηματική αναπηρία. Κάπου αλλού, μια άλλη κοπέλα μεγαλώνει με αγάπη, αλλά καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Η δική της αναπηρία; Σωματική. Άραγε ποια υποφέρει περισσότερο; Οι κόρες της αυγής θα καταφέρουν να ενωθούν για να γεμίσουν τα κενά της μισής ζωής τους; Όπως και να ’χει, όταν η μοίρα αποφασίζει να μιλήσει, κανένας δεν μπορεί να της κλείσει το στόμα.



ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Το παρόν βιβλίο θίγει πολλά θέματα όπως την απόρριψη, τις συνέπειες των πράξεων μας, την έλλειψη αγάπης και στοργής, τις απώλειες και πώς μας επηρεάζουν, το έρωτα, την ανάγκη για αγάπη, την ομοφυλοφιλία. 

Περνάει πολλά μηνύματα για τους ανάπηρους και για τη συμπεριφορά μας απέναντί τους, για τους ανθρώπους που δεν μόχθησαν και ζούσαν από τα έτοιμα και για τις συνέπειες που αυτό έφερε, για την ψυχική δύναμη, για την δύναμη της αγάπης.

Πολύ ωραία θεματολογία. Στρωτή, απλή, κατανοητή γραφή. Σωστή δομή. Όμορφη πλοκή σε ροή χωρίς πολλές αναδρομές στο παρελθόν. Με αρκετές ανατροπές και εύστοχους διαλόγους. Συγγραφικά δεν είναι το αριστούργημα αλλά διαβάζεται πολύ εύκολα, χωρίς διακοπή και χωρίς να σε κουράζει.

Στο τέλος μου φάνηκε πως επικρατούσε η αδικία σε πολύ μεγάλο βαθμό, από όλους τους ήρωες -εκτός των δυο κεντρικών ηρωίδων. 

Οι συμπτώσεις ήταν κάτι λιγότερο από αληθινές κάτι που με ξένισε. Θα μπορούσε να δοθεί μια πιο αληθοφανής παράθεση επεκτείνοντας λίγο το μέγεθος του συγγράμματος. Μια καλή παρέα αν μη τι άλλο. Συγχαρητήρια για τα μηνύματα!

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ [Ρένας Ρώσση-Ζαϊρη, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

H Αλεξάνδρα, η Μαρίνα και η Ελίνα μεγαλώνουν σε ένα αρχοντικό όπου βασιλεύει η αδιαφορία. Έχουν τα πάντα αλλά τους λείπει το πιο βασικό: η αγάπη. Ακολουθούν το πεπρωμένο τους, ερωτεύονται με πάθος, χωρίζουν. Ταξιδεύουν παρέα με τα περιστέρια της καρδιάς τους στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου και στην Καλντέρα της Σαντορίνης, πετούν πάνω από τις πλατείες της Φλωρεντίας, χορεύουν με τον ήλιο της ερήμου στη χλιδή των Αραβικών Εμιράτων, προσπαθούν με πείσμα να ανακαλύψουν τι θα πει «σ’ αγαπώ». Σε μια παράλληλη διαδρομή, παρών είναι και ο Δημήτρης, που σμίγει μυστικά με αλήθειες τραγικές, μπλεγμένος εν αγνοία του στον ίδιο οικογενειακό ιστό. Τέσσερις ήρωες που ερωτεύονται, πονούν, χαίρονται, συγκρούονται, αναρωτιούνται ως πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος που αγαπάει. Ίσως και μέχρι το φόνο; Είναι ποτέ δυνατόν; Έχει, άραγε, όρια η αγάπη;

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ


Το βιβλίο ξεκινάει με μια ευφάνταστη αστυνομική χροιά, που τονώνει το ενδιαφέρον των πρώτων σελίδων. Στη συνέχεια ξεκινάει η διήγηση 5 ιστοριών, των τριών κορών, ενός ανθρώπου που παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία και της Γεωργίας που παίζει ίσως έναν από τους σημαντικότερους. Κάθε αφήγηση γίνεται σε α' πρόσωπο με αποτέλεσμα να μπορείς να διεισδύσεις στον ψυχισμό και στο μυαλό του ήρωα.

Κάθε μια ιστορία έρχεται και συμπληρώνει την προηγούμενη δίνοντας μας κάποια στοιχεία με τα οποία γίνεται μια καλύτερη ψυχογράφηση των χαρακτήρων.

Πολύ ωραία θεματολογία, έντονες περιγραφές συναισθημάτων, χώρων, τοπίων και κτισμάτων. Αργή πλοκή χωρίς πολλές ανατροπές. Θα μπορούσε να είναι κατά 200 σελίδες μικρότερο και να μην κουράζει τόσο τον αναγνώστη. Μου φάνηκε λίγο προχειρογραμμένο, εντόπισα κάποια λάθη ουσίας στην ιστορία τα οποία με ξένισαν. 

Υπέροχη περιγραφή των ταξιδιών των αδερφών, ωραία αναφορά στην ιστορία του κάθε τόπου. Περνάει πολλά και ωραία μηνύματα σχετικά με την αγάπη και το πως αυτή επιδρά στον ψυχισμό ενός παιδιού, πώς αυτό το παιδί παρέχει αγάπη και αν παρέχει αγάπη. Όπως είπα ωραία θεματολογία αλλά με μια μεγαλύτερη προσοχή θα μπορούσε να είναι αριστούργημα.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

ΤΟ ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΙ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ [Καίτης Οικονόμου, Εκδόσεις Ωκεανίδα]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Η Mαίρη είναι μια μοντέρνα εργαζόμενη κοπέλα που, μετά από μια ερωτική απογοήτευση, κάνει την απερισκεψία να μπλέξει με τον Άρη Aποστόλου, ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο πέντε χρόνια μικρότερό της. O Άρης την ερωτεύεται παράφορα και θέλει να την παντρευτεί, η Mαίρη όμως δεν δελεάζεται από τα μυθικά πλούτη της οικογένειάς του και προσπαθεί να διαλύσει αυτή την αταίριαστη σχέση.



Όμως η λογική, καμιά φορά, εμποδίζει τα πιο βαθιά μας αισθήματα να έρθουν στο φως. Kαι η ζωή γελάει με τα παιχνίδια που μας παίζει και μας αφήνει άναυδους με ό,τι κρύβουμε μέσα μας.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Ξεκίνησα με τόση λαχτάρα αυτό το βιβλίο, γιατί είχα κατενθουσιαστεί από την ΛΕΥΚΗ ΟΡΧΙΔΕΑ της ίδιας, αλλά το τελείωσα με πολύ κόπο. Μου φάνηκε λίγο αδιάφορο σαν βιβλίο. Δεν μου άρεσε η θεματολογία καθόλου. 

Η συγγραφέας δεν ασχολήθηκε με κάτι το συναρπαστικό, παρά με επιφανειακά πράγματα χωρίς να διεισδύει ούτε καν στην έννοια της αγάπης, απλά αναφέροντας γεγονότα που προκαλεί η αγάπη. Κάτι το οποίο έκανε χρόνια μετά γράφοντας την ΛΕΥΚΗ ΟΡΧΙΔΕΑ.Αρκετά προβλέψιμο, χωρίς καμία ιδιαίτερη τροπή στα γεγονότα, αρκετά ρηχοί οι χαρακτήρες. Σε αρκετά σημεία παρατήρησα επαναλήψεις κάτι το οποίο με κούρασε αφάνταστα πολύ.

Παρ'όλα αυτά όμως δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω την γοητευτική γραφή της συγγραφέως, αρκετά περιγραφική σε χώρους και συναισθήματα. Δυναμική γραφή με δυνατούς ωραίους διαλόγους. Το βιβλίο δεν ήταν αυτό που περίμενα, δεν μου κράτησε καν καλή παρέα. Δεν πειράζει, είμαι σίγουρος ότι τα υπόλοιπα θα με ανταμοίψουν.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

ΛΥΤΡΩΣΗ [Γιώργου Πολυράκη, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ο Φώτης Θαλασσινός είναι ένας νέος γιατρός, ρομαντικός και ιδεολόγος, δοσμένος ολόψυχα στο υψηλό λειτούργημά του. Μέσα από την άσκηση της ιατρικής θα βιώσει πολλές φορές την άμετρη ικανοποίηση, την ομορφιά, την αξία και το μεγαλείο της προσφοράς, μα και την αγνωμοσύνη, την πίκρα και τη θυσία. Σύντροφός του πιστός και μεγάλος έρωτας της ζωής του είναι η Άννα. Μαζί θα βιώσουν καταστάσεις που θα τους πείσουν ότι το παρελθόν δε σβήνει ποτέ κι ότι όσο ζεις το κουβαλάς μαζί σου. Καταστάσεις που φωνάζουν πως ό,τι είσαι σήμερα εξαρτάται απ’ όσα βίωσες χθες. Κι ό,τι αποδέχεσαι ή απορρίπτεις σήμερα θα σε διαμορφώσει αύριο. Δε θα λυγίσουν, όμως, και τελικά θα νιώσουν τη ΛΥΤΡΩΣΗ.

Ένα μυθιστόρημα από τις σελίδες του οποίου αναδύεται η βεβαιότητα πως το ξημέρωμα της κάθε μέρας μπορεί να είναι η αρχή μιας καινούργιας ζωής.


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Ένα βιβλίο χορταστικό αν μη τι άλλο. Μια απλή διήγηση μιας ιστορίας χωρίς να είναι απρόβλεπτο, ούτε όμως και προβλέψιμο. Ένα βιβλίο συνηθισμένο, με ένα ενδιαφέρον το οποίο γίνεται έντονο μετά το μισό του βιβλίου και για λίγες μόνο σελίδες.

Ίντριγκες, παρασκηνιακές κινήσεις κάποιων ανθρώπων, έρωτας. Κλασσική συνταγή επιτυχίας. Στιγμές στιγμές παρατήρησα πως ο Γιώργος Πολυράκης σε πολλά σημεία επαναλαμβανόταν αναγκάζοντας με να "πηδήξω" παραγράφους κάτι το οποίο θα μπορούσε να μην είχε συμβεί.

Η αναφορά σε ιατρικά περιστατικά εμένα μου άρεσε -διότι ήταν κάτι κοντά στο αντικείμενο μου και ήξερα και την ορολογία- όμως νομίζω πως κάποιοι που δεν έχουν γνώσεις πάνω σε αυτό ήταν ένα σημείο το οποίο θα μπορούσε να παραληφθεί. Οι αναμνήσεις που ήταν πάμπολλες μέσα στο κείμενο με κούρασαν κάποια στιγμή γιατί οι περισσότερες δεν είχαν σχέση με τον ρου της ιστορίας.

Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω την γοητεία και την δυναμική της γραφής του κ. Πολυράκη. Όμορφες περιγραφές, είτε τοπίων, είτε συναισθημάτων. Σωστή και πετυχημένη ψυχογράφηση χαρακτήρων και αξιοπρόσεκτη καταγραφή μνημείων και διαδρομών. Απλή, κατανοητή γραφή με σωστή χρήση του λεξιλογίου.

Ένα βιβλίο συνηθισμένο, κάτι στο οποίο δεν μας έχει συνηθίσει ο Γιώργος Πολυράκης που έγραψε βιβλία όπως ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ, ΔΩΡΟΘΕΑ ΝΤΕ ΡΟΠ - ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑ και ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ. Ωστόσο, ήταν από τα πρώτα του βιβλία και τον δικαιολογώ. Ήταν μια καλή προσπάθεια στα πρώτα του βήματα στην λογοτεχνία, όμως δεν ήταν Πολυράκης για μένα.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

ΛΙΩΜΕΝΟ ΜΟΛΥΒΙ [Πασχάλη Πράντζιου, Εκδόσεις Ωκεανίδα]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ένα άδειο κραγιόν, σπασμένα γυαλιά κολλημένα σαν σε καθρέφτη κι ένα λιωμένο μολύβι. Αυτά βρέθηκαν στα χαλάσματα της γκρεμισμένης παρά-γκας, όπου έζησε η Θεώνη τα τελευταία της χρόνια. Μόνο που στα χαλάσματα το λιωμένο μολύβι δεν ήταν ένα. Αμέτρητα λιωμένα μολύβια ξεφτισμένα απ’ τη χρήση, μολύβια που λιώσανε μαζί με τη ζωή. Κι ένα χαρτάκι τυλιγμένο σαν σπίρτο, καλά κρυμμένο μέσα στο άδειο κραγιόν, με τρεις ημερομηνίες ξεθωριασμένες: Σάββατο 13 Αυγούστου 1938, Πέμπτη 13 Αυγούστου 1964, Παρασκευή 13 Αυγούστου 1982. Εκεί μέσα ήταν η Θεώνη".

Ποια ήταν όμως η Θεώνη; Ποιο τρομερό μυστικό της ζωής της σκέπασε τον νου της σαν λιωμένο μολύβι;

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Η διήγηση ξεκινάει με υψηλά τον πήχη. Σε βάζει κατευθείαν στο ζουμί της υπόθεσης. Ξεκινάει μια διήγηση της ιστορίας πριν την γέννηση της κεντρικής ηρωίδος, της Θεώνης, και έπειτα από τη γέννηση της ξεκινάει η δική της ιστορία καθώς παράλληλα παρακολουθούμε και τις ζωές κάποιων άλλων προσώπων τα οποία όμως συμβάλλουν στον ρου της ιστορίας μας. Ένα βιβλίο που κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο από την πρώτη σελίδα αν και δεν έχει κάποια ιδιαίτερη απρόβλεπτη τροπή. Παρασκηνιακές κινήσεις, άνθρωποι του περιθωρίου, αναφορά σε νοοτροπίες στενομυαλιά, κουτσομπολιά κλπ. Η έννοια του μίσους συναντάται πολλές φορές στο βιβλίο, μίσος όμως που κάνει τους ήρωες μαριονέτες στα χέρια των συνεπειών.

Γρήγορη πλοκή, συνεχής αλλαγή του χωροχρόνου - αναδρομές-  που κάνουν πιο ενδιαφέρουσα την πλοκή. Απλό λεξιλόγιο και σωστή χρήση της γλώσσας. Ωμό λεξιλόγιο όπου χρειάζεται, λίγο πιο λυρικό σε άλλα σημεία. Σωστή και ενδιαφέρουσα ψυχογράφηση των χαρακτήρων μέσα από τους οποίους ο αναγνώστης λαμβάνει πολλά μηνύματα για την ζωή.

Ένα ανάγνωσμα πολύ ευχάριστο χωρίς όμως την απρόβλεπτη τροπή. Από ένα σημείο και μετά είναι λίγο προβλέψιμο, όμως δεν παύει να είναι μια καλή, ενδιαφέρουσα παρέα. Το τέλειωσα σε 4 ώρες! Συγχαρητήρια για τη γλώσσα και για την θεματολογία. 

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

ΗΘΕΛΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ [Πασχαλίας Τραυλού, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Σπασμένη γέφυρα ο χρόνος, αφότου ο άγριος πόλεμος χώρισε τον Οσμάν και την Ισμήνη. Ο απαγορευμένος τους έρωτας γεννήθηκε στη Σμύρνη και ήταν γραφτό να σβήσει το Σεπτέμβρη του 1922. Τότε που η Ισμήνη έφυγε για την Ελλάδα με το παράπονο ενός αντίο που δεν ειπώθηκε και ένα δαχτυλίδι, κειμήλιο της αγάπης που εναπόθεσε στα σπλάχνα της ένα μυστικό. Της αγάπης που απόμεινε μέσα της σαν ματωμένη σκιά που την έκαιγε παρότι η ζωή της γέμισε ανθρώπους και εμπειρίες που τη σημάδεψαν. Κατοχή, Αντίσταση, Μεταπολίτευση, το μελάνωμα της Κύπρου. Και μέσα σε όλα αυτά άλλες σκιές ανθρώπων, ο Χριστόφορος, η Ρεβέκκα, ο Φραντς, η Ειρήνη. Ο νέος της κόσμος. Εβδομήντα επτά χρόνια μετά, η εγγονή της η Άννα μαθαίνει την αλήθεια την ώρα που προσπαθεί να βγει από τον προσωπικό της λαβύρινθο. Μόνο που το μυστικό της Ισμήνης της στήνει μιαν αναπόδραστη παγίδα που, αντί για την κάθαρση, την οδηγεί σε μια οδυνηρή αυτογνωσία.



ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Το βιβλίο ξεκινάει με μια αναφορά στην μάστιγα του αιώνα, τα ναρκωτικά. Ρεαλιστικός τόνος, ουσιώδης καταγραφή της ανάγκης για καταφυγή σε αυτά και μια καταγγελία κατά των εύκολων λύσεων μέσα από καθημερινές ασχολίες είναι τα σημεία που εντυπωσιάζουν σε αυτό το σημείο. Επίσης παράλληλα παρακολουθούμε και την γέννηση ενός έρωτα. Σε αυτό το σημείο παρατήρησα μια βιαστική ροή και μια περιληπτική περιγραφή του έρωτα.

Έπειτα μεταφερόμαστε στο παρελθόν και εκεί ξεκινάει μια διήγηση ενός άλλου έρωτα, ανεκπλήρωτου λόγω της τότε νοοτροπίας και του "ρατσισμού" απέναντι στο διαφορετικό -θρησκεία, γλώσσα, νοοτροπία. Αναφορές στις προκαταλήψεις της εποχής. 

Στο σημείο της καταστροφής της Σμύρνης, η συγγραφέας συνεχίζει τη διήγηση του έρωτα και αναφέρεται περισσότερο σε αυτόν και στις σκέψεις των δυο πρωταγωνιστών και όχι στον πόνο, τη δυστυχία και την ταραχή που βίωνε εκείνη τη στιγμή ο λαός κατά τον διωγμό. 

Έπειτα ξεκινάει ένα διηγηματικό ταξίδι στον χρόνο γεμάτο έρωτα, παρασκηνιακές κινήσεις, ίντριγκες, θανάτους, δυστυχία, πολέμους και μπόλικη ιστορία.

Παράλληλα παρακολουθούμε και τις σκέψεις και τις προσπάθειες της Άννας για "απαγκίστρωση" από τα ναρκωτικά.

Μετρημένη αναφορά στα ιστορικά γεγονότα τα οποία επηρεάζουν άμεσα τη ροή της ιστορίας. 

Γενικά σαν ανάγνωσμα ήταν καλό, αλλά όχι τέλειο. Δεν άγγιξε τις πύλες του τέλειου γιατί κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν αρκετές οι περιγραφές της δυστυχίας που βίωσαν οι άνθρωποι κατά την καταστροφή της Σμύρνης, τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Εμφύλιο, την Μεταπολίτευση, το Πολυτεχνείο. Θα ήθελα περισσότερες περιγραφές λοιπόν, αυτής της δυστυχίας και όχι τόσο την εμμονή στις σκέψεις και στις εικόνες. Επίσης οι συνεχείς αναδρομές μέσα σε ένα κεφάλαιο από το τώρα στο κοντινό παρελθόν με μπέρδευε λίγο και έτσι αναγκάστηκα να διαβάσω δυο και τρεις φορές την παράγραφο που ξεκινούσε η αναδρομή κάτι το οποίο με κούρασε και δεν βοηθούσε στη ροή των γεγονότων. Η γραφή της Πασχαλίας Τραυλού όπως πάντα γοητευτική, με ωραία χρήση λεξιλογίου. Βιβλίο γεμάτο εικόνες, συναισθήματα και μυρωδιές...

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Η ΝΥΦΗ ΦΟΡΟΥΣΕ ΜΑΥΡΑ [Σόφης Θεοδωρίδου, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


Σεπτέμβρης του '22. Η νεαρή Αντριανή καταφτάνει στη Σαλονίκη μαζί με το υπόλοιπο ανθρώπινο κοπάδι των προσφύγων. Πεντάρφανη και ολομόναχη, με δυο μάτια πράσινα, μαγικά σαν τα βοτάνια της, θα βρει στήριγμα σε μια καλοκάγαθη ηλικιωμένη Πόντια. Στο ξεδίπλωμα του χρόνου, με τις ανταλλαγές των πληθυσμών, θα εγκατασταθεί σ' ένα μουσουλμανικό χωριό της Μακεδονίας. Εκεί, ανάμεσα σε ανθρώπους πονεμένους που μιλούν ελληνικά, τουρκικά, ποντιακά κι αρμένικα, και που προσπαθούν να στηρίξουν τις ψυχές και τις ζωές τους, η Αντριανή θα αποθέσει την ευτυχία της στα χέρια του ρωμαλέου Άρη με την ηράκλεια δύναμη. Θα προκαλέσει τη μοίρα φορώντας ένα μαύρο φόρεμα για νυφικό. Κι αυτή θα δεχτεί την πρόκληση… Σε μια Ελλάδα που ανεμοδέρνεται στις θύελλες του εικοστού αιώνα, μια γυναίκα τολμά να ορθώσει το ανάστημά της απέναντι σε μια κοινωνία, όπου τον πρώτο λόγο έχει ο άντρας και η πεθερά, για να αναδειχτεί πληγωμένη αλλά νικήτρια.



ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Το βιβλίο αυτό, είναι ένα υπέροχο βιβλίο, γεμάτο συναισθήματα και εικόνες. Μια μοναδική καταγραφή γεγονότων, δυστυχίας, πόνου εξ'αιτίας της προσφυγιάς.

Η συγγραφέας μέσα από τον μύθο της αναφέρεται στην ανασυγκρότηση μιας κοινωνίας από το μηδέν, την ουσία της μόρφωσης, την ανατολίτικη νοοτροπία, τις προκαταλήψεις, τις δεισιδαιμονίες  Και όλα αυτά παράλληλα με το πολιτικό παρασκήνιο της Ελλάδας, με ιστορικά γεγονότα τα οποία έντεχνα αναφέρει η Σόφη Θεοδωρίδου.

Γραφή κατανοητή, με όμορφο λεξιλόγιο. Γραφή σε ροή, χωρίς συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν. Αν και η πλοκή του ήταν αργή, ήταν πολύ καλή, με το ενδιαφέρον αμείωτο από την αρχή ως το τέλος του έργου. 

Ξεκινάει το βιβλίο με δυναμικό ξεκίνημα, κάποια στιγμή λίγο πριν τη μέση κάνει μια κοιλιά αλλά συνεχίζει δυναμικά και πάλι και το τέλος είναι ένα τέλος εν μέρει αίσιο, αλλά δοσμένο με τόση αληθοφάνεια που δεν ξενίζει τον αναγνώστη. Ένα όμορφο ανάγνωσμα με ιστορικά γεγονότα, συγκίνηση και συναισθήματα που νομίζω πως όλοι πρέπει να διαβάσουν. Ένα μυθιστόρημα γεμάτο ρεαλισμό, όμορφη θεματολογία και ωραία δομή.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΗΜΑΔΙ [Σοφίας Βόικου, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Το κόκκινο σημάδι που έχει η Αργυρώ στο κορμί της από γεννησιμιού της είναι ένας οιωνός. Στο εξής θα καθορίζει τα βήματά της και θα χαράζει την πορεία της στη ζωή. Από την καταστροφή της Σμύρνης και την απώλεια των γονιών της θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη και θα ζήσει την προσφυγιά, για να καταλήξει σε οίκο ανοχής στην Αθήνα. Η γνωριμία της με τον κόμη Φαμπιέν ντε Φοντέν θα την οδηγήσει στο Παρίσι του Μεσοπολέμου, όπου θα γίνει η μούσα όλων των μεγάλων καλλιτεχνών της εποχής: Πάμπλο Πικάσο, Σαλβαδόρ Νταλί, Αντρέ Μπρετόν, Χένρι Μίλερ. Ακόμα και ο φλεγματικός Τζέιμς Τζόις θα υποκύψει στη γοητεία της. Θα ακολουθήσει η μεταπολεμική Νέα Υόρκη όπου η Αργυρώ, ως διάσημη γκαλερίστα, θα αναδείξει τους καλλιτέχνες που θα σφραγίσουν το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. 


Το κόκκινο σημάδι θα συνεχίσει να της στέλνει μηνύματα. Μια πρόσκληση εγκαινίων, μια χαμένη φωτογραφία, μια απρόσμενη συνάντηση, και η Αργυρώ θα ’ρθει αντιμέτωπη με κομμάτια της ύπαρξής της που και η ίδια αγνοούσε.



ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Ένα βιβλίο τόσο γεμάτο, τόσο όμορφο. Είναι το πρώτο βήμα της συγγραφέως και το πρώτο βιβλίο της που διαβάζω και με άφησε κατενθουσιασμένο το αποτέλεσμα.

Ένα βιβλίο με ενδιαφέρον μύθο, γρήγορη και γοητευτική πλοκή -ειδικά στις τελευταίες σελίδες του- γεμάτο ίντριγκες, έρωτα και ενδιαφέροντες ήρωες. Δόλιες συμπεριφορές, πολιτικά παρασκήνια. Ένα βιβλίο γεμάτο συναίσθημα, έρωτα, εικόνες και... ΤΕΧΝΗ. Ναι, φίλοι μου γεμάτο τέχνη. Βιβλίο, που δεν αναφέρεται μόνο στην πολιτική ιστορία του κόσμου, αλλά και στην ιστορία της τέχνης. Η ηρωίδα κατέληξε να είναι από τις πλέον αγαπημένες μου.

Γραφή απλή, κατανοητή. Μια πένα γοητευτική και πολύ δυναμική στο χώρο του πνεύματος. Συγχαρητήρια στη συγγραφέα και της εύχομαι καλή συνέχεια. Να έχει πάντα επιτυχίες!

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ [Θάλειας Κουνούνη, εκδόσεις Λιβάνη]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


Βράδυ του Ιούλη με χλομό φεγγάρι. Ένας πατέρας κρατά ένα κοριτσάκι αγκαλιά και μπαίνει σε κάποιο κοιμητήριο. Λιγοστό το φως, δεν είναι σίγουρος... Ποιο αγγελούδι κρατά, αλήθεια;
Και τα χρόνια περνούν και το φως λιγοστό και τα χρώματα τόσο πολλά. Χρώματα μιας ζωής!
Ποιανής η ζωή, αλήθεια; Της Άλπεν ή της Ιωάννας;

Κι αυτό δεν είναι απλώς ένα ερώτημα, αλλά και ένα μεγάλο δίλημμα για το κορίτσι
με τα τεράστια μπλε μάτια. Η Άλπεν ή η Ιωάννα πρέπει να πάρει μια απόφαση που χωρίς ένα μαγευτικό κι αληθινό έρωτα, χωρίς το αξεθώριαστο χρώμα της αγάπης, δε θα πάρει ποτέ. Κι αν γίνει αυτό, θα έχει στον καμβά της όλα τα χρώματα της ζωής της εκτός από ένα. Αυτό που έχει η ευτυχία...


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Είναι το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως που διαβάζω και είμαι πολύ θετικός στο να διαβάσω και τα υπόλοιπα. Το βιβλίο αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου μυθιστορήματος της Θάλειας Κουνούνη ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ 'ΣΑΙ, Σ'ΑΓΑΠΩ. Εγώ αυτό δεν το ήξερα και προχώρησα κατευθείαν στην ανάγνωση αυτού. Δεν σε μπερδεύει και τόσο αφού είναι μια καινούρια ιστορία, απλά δεν ξέρω κατά πόσο σε προιδεάζει η προηγούμενη ιστορία για την ροή αυτής και κατά πόσο προβλέπεται το τέλος. 

Τέλος πάντων, το βιβλίο είναι πολύ ωραίο, με μεγάλο ενδιαφέρον -ειδικά από τη μέση και μετά, το ενδιαφέρον είναι αμείωτο- και όμορφη ευφυή πλοκή. Οι συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν και η συνεχής εναλλαγής χωρών και τόπων, κρατούν το ενδιαφέρον στο ζενίθ και κάνουν την πλοκή κινηματογραφική.

Η γραφή της συγγραφέως μερικές φορές με κούραζε και θεωρώ αρκετά προφορικό το λόγο του αλλά παρ'όλα αυτά είναι μια γραφή κατανοητή. Όμορφες λυρικές σκηνές γεμάτες σκέψεις, περιγραφές, συναισθήματα και...χρώματα. 

Σειρά έχει το ΚΡΑΤΑ ΜΕ...Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΑΛΠΑΡΕΙ.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΥΡΙΟ [Μαρίας Τζιρίτα, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

Η Κατερίνα μένει μόνη με δύο παιδιά, όταν ο άντρας της την εγκαταλείπει για μια άλλη γυναίκα, έπειτα από είκοσι χρόνια γάμου. Ο Γιάννης, πλούσιος και όμορφος στα σαράντα πέντε του χρόνια, δεν έχει γνωρίσει ποτέ την αγάπη. Ο Μιχάλης, φιλοχρήματος και αγχώδης σε όλη του τη ζωή, μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο. Η Μαριλένα, μια εικοσιδυάχρονη κοπέλα, περιμένει τον άντρα των ονείρων της για να ξεφύγει από την καταπιεστική οικογένειά της. Την 1η Απριλίου 2009 αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι εγκλωβίζονται στα χαλάσματα του κτιρίου μιας αμερικανικής τράπεζας ύστερα από  βομβιστική επίθεση.  Μαζί τους κι ένας μυστηριώδης άντρας, ο οποίος, λίγο πριν ξεψυχήσει, τους εξομολογείται ένα τραγικό όσο και απίστευτο μυστικό. Για να τους βοηθήσει να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους; Για να τους παρηγορήσει; Ή μήπως για να τους δώσει μια τελευταία ευκαιρία να βρουν την προσωπική τους ευτυχία; Κανείς δε θα μάθει  ποτέ… Αυτό το μυστικό όμως, που τους δένει με έναν όρκο σιωπής, τους αναγκάζει να δουν τη ζωή τους με άλλο μάτι και να προσπαθήσουν να βρουν την ευτυχία, ακόμα κι αν γι’ αυτούς αλλά και για ολόκληρη τη Γη δεν υπάρχει αύριο…


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ


Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο βιβλίο, για μένα το καλύτερο από όσα έχει γράψει η Μαρία Τζιρίτα. Μια ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα, που συνδυάζει αγάπη, έρωτα με την μεταφορά πολλών μηνυμάτων. Πολλοί δεν θα το χαρακτήριζαν καλό, αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτοί θα ήθελαν απλά μια γλυκανάλατη ιστορία αγάπης και έρωτα με αίσιο τέλος.

Πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο, με πολύ καλή δομή και ωραίο δίκαιο και αίσιο τέλος. Μια ευφάνταστη ιστορία, με ωραία πλοκή. Η γραφή όπως πάντα απλή, κατανοητή, με ωριμότητα. Νομίζω με αυτό το βιβλίο η Μαρία Τζιρίτα απέδειξε τη γοητεία της πένας της.

Περνάει πολλά μηνύματα σχετικά με πολλά, με την στάση μας απέναντι στη ζωή, το χρήμα, τον έρωτα, την εργασία ακόμα και για το κάπνισμα. Διδάσκει αυτό το βιβλίο και είναι διαμάντι. Το καλύτερο όπως προείπα της συγγραφέως. Χίλια συγχαρητήρια θα μοιράσω στη συγγραφέα που μου έδωσε την ευκαιρία να την θαυμάσω τόσο και να της χαρίσω με μεγάλη απλοχεριά και αγάπη 5/5 κάτι το οποίο κάνω δύσκολα. Μπράβο και ελπίζω κάθε βιβλίο της να είναι τόσο σημαντικός φορέας μηνυμάτων όσο αυτό. Συγχαρητήρια και πάλι!

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ [Μαρίας Τζιρίτα, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


Εκείνο το απόγευμα, κάθονταν στο μόλο, πάνω στα δίχτυα των ψαράδων. Της είχε προτείνει ο Λουκάς να καθίσουν να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα. Η Λένα μύριζε τον αέρα, ανάσαινε την αλμύρα της θάλασσας και ρουφούσε τα λόγια του με ακόρεστη δίψα. «Μακάρι να μπορούσες να το δεις, Λενιώ…». «Το βλέπω, Λουκά. Το βλέπω μέσα από σένα. Εσύ είσαι τα μάτια μου».

Ο Λουκάς και η Λένα, η τυφλή φίλη του, αγαπιόνταν από παιδιά. Ονειρεύονταν να παντρευτούν και να ζήσουν ευτυχισμένοι στο χωριό τους. Αλλιώς, όμως, τα ’φερε η τύχη… Τριάντα χρόνια αργότερα, οι ίδιοι πρωταγωνιστές θα ξανασυναντηθούν κάτω από πολύ ιδιόμορφες συνθήκες, σε διαφορετικούς ρόλους αυτή τη φορά. Άραγε, άντεξε στο χρόνο εκείνη η αγάπη; Μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης, έρωτα και πάθους, μέσα από δυο μάτια που δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου.


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Αρχικά θα πω πως αυτό το βιβλίο το διάβασα σε μορφή e-book. Μην το προσπαθήσετε, αν και βγαίνει εύκολα το διάβασμα, είναι πολύ κουραστική αυτή η μορφή των βιβλίων. Άσχετο από την κριτική βέβαια, απλά ήθελα να το αναφέρω.

Πρόκειται για μια ιστορία συνηθισμένη και αρκετά προβλέψιμη με μια μικρή διαφορά. Ο ένας από τους δυο πρωταγωνιστές έχει μια αναπηρία, δεν έχει όραση. Με χαροποίησε πολύ αυτό το γεγονός γιατί σε άλλη περίπτωση θα ήταν απλά ένα συνηθισμένο βιβλίο, αλλά αυτή η μικρή διαφορά το έκανε κάτι παραπάνω: ένα ενδιαφέρον συνηθισμένο βιβλίο.

Η γραφή της κας Τζιρίτα απλή, κατανοητή όπως μας έχει συνηθίσει. Συγγραφικά το βιβλίο είναι διαμάντι κατ'εμέ διότι η δομή των κεφαλαίων είναι πολύ καλή χωρίς να σε μπερδεύει πετώντας από τη μια κατάσταση στην άλλη μέσα στο ίδιο κεφάλαιο. Επίσης, η κα Τζιρίτα κατάφερε και έδωσε πολύ χαρακτηριστικές και παραστατικές περιγραφές των συναισθημάτων,των τοπίων και των σκέψεων.

Παρ'όλα αυτά, είναι μια συνηθισμένη ιστορία όπως προείπα, με αρκετά προβλέψιμη πλοκή στο σύνολο του έργου, πέρα από μερικά σημεία που λες δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Σε πολλά σημεία το συγκινησιακό φορτίο είναι πολύ έντονο. Βέβαια πάντα υπάρχουν περιθώρια για κάτι καλύτερο, όμως είναι μια ευχάριστη παρέα, διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα χωρίς να κουράζει. Μπράβο Μαρία!

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΛΕΥΚΗ ΟΡΧΙΔΕΑ [Καίτης Οικονόμου, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ

«Ήθελα να σου πάρω ένα ρολόι για να θυμάσαι κάθε ώρα και λεπτό πόσο σ’ αγαπώ». Ο Μάρκος έσυρε το δάχτυλό του στην πλατινένια αλυσίδα. «Στο ρολόι αυτό βρίσκεται όλη η αγάπη μου – όλη, ακούς;»
Σε μια ονειρική παραλία ανθίζουν το καλοκαίρι οι λευκές ορχιδέες της άμμου.  Και στο εύφορο κτήμα δίπλα στην ακτή μεγαλώνουν τέσσερις αχώριστοι φίλοι: ο Νικηφόρος και η Έλλη, δίδυμα αδέλφια, παιδιά του κτηματία· η Φιλιώ, κόρη του θυρωρού του κτήματος· κι ο Αντώνης, γιος ενός φτωχού ψαρά. Οι ακατάλυτοι δεσμοί που τους ένωσαν από τα παιδικά τους χρόνια τούς συνοδεύουν στα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα, αλλά και ως ενηλίκους, όταν η Έλλη αποφασίζει να θυσιάσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής της για να διασφαλίσει το μέλλον του αδελφού της, ενώ η Φιλιώ υποφέρει βουβά από τον χωρίς ανταπόδοση έρωτά της για τον Νικηφόρο. 
Αμείλικτα παιχνίδια της μοίρας και ραδιουργίες αδίστακτων ανθρώπων οδηγούν σε χωρισμούς, προδοσίες και ατυχήματα με τραγικές συνέπειες∙ ωστόσο, σε κάθε σκληρή δοκιμασία υπάρχει πάντα ένα ανεκτίμητο στήριγμα: η αγάπη σε όλες τις μορφές της – ερωτική, αδελφική, φιλική, μητρική. 
Γιατί η αληθινή αγάπη είναι σαν τη λευκή ορχιδέα: ριζωμένη γερά στην άμμο, αψηφά τα καταστροφικά στοιχεία της φύσης και τα αδέξια ποδοπατήματα των ανθρώπων κι ανθίζει ξανά με το πρώτο φιλί της άνοιξης.


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Αν και καθαρά συναισθηματικό βιβλίο -κάτι το οποίο δεν προτιμώ- σκέφτηκα να δώσω μια ευκαιρία στο βιβλίο να το διαβάσω για να γνωρίσω συγγραφικά και την Καίτη Οικονόμου. Μπορώ να πω με σιγουριά πως με κέρδισε από τις πρώτες σελίδες του. Η Καίτη Οικονόμου διαθέτει μια δυναμική και γοητευτική πένα που σε κάνει να θες να προχωρήσεις στο ταξίδι του μυαλού και στην ιστορία της.

Η ΛΕΥΚΗ ΟΡΧΙΔΕΑ, πρόκειται για μια ιστορία καθαρά αισθηματική, εξυμνεί την πραγματική, ουσιαστική αγάπη σε όλες τις μορφές της με μια μοιρολατρικη θα έλεγα διάθεση -η οποία θα ήταν αποκρουστική σε κάθε άλλη περίπτωση αλλά η αληθοφάνεια με την οποία την παρουσίασε η συγγραφέας δεν με ενόχλησε καθόλου. Τραγικά πρόσωπα τα οποία βιώνουν δυστυχία με έναν αληθοφανή τρόπο, εξαιρετικά κοντά στην πραγματικότητα.

Στρωτή, απλή και κατανοητή γραφή. Καλή δομή χωρίς συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν, με ροή και πλοκή ενδιαφέρουσα αν και προβλέψιμη. Ναι, θα έλεγα ότι το βιβλίο ήταν αρκετά προβλέψιμο αλλά δεν έχασε τόσο πολύ από την συνολική εικόνα. Συγχαρητήρια!

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

ΑΟΡΑΤΟΣ ΔΕΣΜΟΣ [Νικόλ Άννας Μανιάτη, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥ


Το ποδοβολητό πίσω της δυνάμωνε. Έφτανε στ’ αυτιά της απειλητικό, επίμονο. Τα βαριά άρβυλα άφηναν έναν οξύ ήχο καθώς χτυπούσαν πάνω στις πέτρες, στο καλντερίμι. Κάπου κάπου ξεχώριζε τις βρισιές που συνόδευαν το θόρυβο και οι απειλές τής πάγωναν το αίμα… Κάποιο λουκέτο ακούστηκε να μπαίνει στη θέση του και να κλειδώνει. Απέναντι ένα μάνταλο έπεσε βαρύ και σφάλισε μια πόρτα. Το χωριό θα έκλεινε τα μάτια σε ό,τι κι αν γινόταν! Πάσχισε να βρει κάπου να κρυφτεί μα η κοιλιά, που μόλις άρχισε να διαγράφεται, και ο σάκος που είχε κρεμασμένο στον ώμο την εμπόδιζαν.
H Αγγελική καταδιώχτηκε, πόνεσε, πείνασε για να φέρει στον κόσμο μια πολύτιμη ζωή. Μια κρίσιμη στιγμή, μια αθώα αλλά άτυχη κίνηση και μια εξήγηση που δόθηκε πολύ αργά, από φόβο, θα σταθούν μοιραίες για τη σχέση μητέρας και παιδιού.
Μια αλλόκοτη σχέση αγάπης και μίσους ανάμεσα σε μάνα και γιο με ολέθρια αποτελέσματα!
Μπορεί, άραγε, ο χρόνος να γυρίσει πίσω; Μπορεί η αγάπη της μάνας να βρει δικαίωση στην καρδιά του γιου της;

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Αυτό το βιβλίο με μπέρδεψε λίγο. Ομολογώ ότι και μου άρεσε και δεν μου άρεσε. Σε κάποια σημεία μου φάνηκε πρόχειρο σε άλλα προσεγμένο, σε κάποια σημεία η πλοκή ήταν αδιάφορη σε κάποια άλλα όμως καθηλωτική.

Το θέμα το οποίο πραγματεύεται είναι πολύ ενδιαφέρον και ο τρόπος με τον οποίο το παραθέτει η συγγραφέας ευφάνταστος. Η γραφή της κας Μανιάτη απλή, κατανοητή, χωρίς λυρικές εξάρσεις με έντονη την απλότητα. Αρκετά καλή η ψυχογράφηση χαρακτήρων με μια εμμονή στα συναισθήματα και στις σκέψεις. Ένα πολύ καλά δομημένο έργο που δεν θα το χαρακτήριζα προβλέψιμο αλλά ούτε και εξαιρετικά απρόβλεπτο.

Βέβαια, η αλήθεια είναι, πως το βιβλίο θα το προτιμούσα αστυνομικό με μια δόση κοινωνική χροιά. Πληροί άνετα τις προυποθέσεις για έργο της αστυνομικής λογοτεχνίας. Με μια καθηλωτική πλοκή σε κάποια σημεία και ένα αποπνικτικό σκηνικό το βιβλίο θα μπορούσε άνετα να καθηλώσει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη.

Παρ'όλα αυτά δεν παύει να είναι μια πολύ καλή προσπάθεια.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΦΑΡΟΥ [Πασχαλίας Τραυλού, Εκδόσεις Ψυχογιός]

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟΥΜόνο ο Άρης Μαυροειδής μπόρεσε να καταλάβει ποια ήταν πραγματικά η γυναίκα του φάρου... Εκείνος αναγνώρισε στο πρόσωπο της άλαλης Αυγής το πρόσωπο της σκιάς που είχε στοιχειώσει το νου του. Και μόνο εκείνος έμαθε ότι το κορίτσι που απαρνήθηκε τη γλώσσα των ανθρώπων, προτιμώντας να αφουγκράζεται τη γλώσσα των πουλιών, ήταν το ίδιο κορίτσι που τριγυρνούσε στο Μοναστήρι της Παναγίας της Φολεγάνδρου το 1978 και στο φάρο της Ασπρόπουντας το 1715, περιμένοντας αιώνες την αγάπη να επιστρέψει... Από το μυστικό μιας φωτογραφίας στο μυστικό ενός κελαριού κι έπειτα στο μυστήριο της Χρυσοσπηλιάς, από το παρόν στο παρελθόν και από την προδοσία στην προσμονή, η γυναίκα του φάρου ψάχνει μια απάντηση στο ερώτημα της μετά θάνατον ζωής μέσα από ιστορίες στις οποίες εναλλάσσονται οι εποχές, όχι όμως και οι πρωταγωνιστές, που παραμένουν ίδιοι, παραβιάζοντας τα σύνορα του χρόνου στο όνομα της αγάπης...
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Αν και το βιβλίο πραγματεύεται ένα θέμα που με ενδιαφέρει πάρα πολύ, δεν κατάφερε να ξεπεράσει τις προσδοκίες της μεταφυσικότητας που περίμενα. Οι ιστορίες τις οποίες διηγούνταν η κ. Τραυλού, χωριστά η μία από την άλλη ήταν ωραίες και είχαν ενδιαφέρουσα πλοκή και η μυθοπλασία ήταν πολύ καλή. Ωστόσο η σύνδεση τους κατά τη γνώμη μου δεν ήταν τόσο καλή όσο την περίμενα. Το μεταφυσικό στοιχείο αρκετά φανερό καθ'όλη τη διάρκεια του έργου και μάλιστα πολύ έντονο κάτι που με ξένισε από την ενδιαφέρουσα μυθοπλασία.

Βέβαια δεν μπορώ παρά να μην αναγνωρίσω για ακόμα μια φορά την λυρικότητα της γραφής της κ. Τραυλού και το υπέροχο λεξιλόγιο που χρησιμοποίησε. Την γραφή της τη συνήθισα πλέον και μου φαίνεται αρκετά ξεκούραστη ενώ στα πρώτα της βιβλία που διάβαζα μου φαίνονταν τρομερά κουραστική. Μια γραφή γεμάτη παρομοιώσεις και εικόνες που κάνουν την ανάγνωση να μοιάζει με ταξίδι σε ένα πλήθος εικόνων, ήχων και μυρωδιών.

Το βιβλίο δυστυχώς δεν ξεπέρασε τις προσδοκίες μου, περίμενα κάτι πολύ καλύτερο, με ένα απρόβλεπτο ίσως τέλος και όχι τόσο γλυκανάλατο. Τη δυναμική την έχει σίγουρα η συγγραφέας ωστόσο μάλλον την έκρυψε από αυτό το δημιούργημά της. Σίγουρα ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ της ίδιας είναι ό,τι καλύτερο έχει γράψει ποτέ της.

Ελευθέριος Α. Μανδαλιανός